Top 1000 van de '10s
100 – 76 | 75 – 51 | 50 – 26 | 25 – 11 | 10 – 1 | Volledige lijst
#75 Kanye West - All of the Lights (2011)
Alles in dit nummer is zo ongelofelijk over-the-top: een rijtje guest-stars waar je bang van wordt (Elton John/Alicia Keys/La Roux e.v.a.), orkestrale blazers en een epische videoclip (met Rihanna in een prettige outfit). Maar juist dat extreme past perfect bij het turbulente leven van Kanye West, wat hij in dit nummer ook bezingt. Daarbij komt dat het nummer ook nog eens prima in elkaar zit, een goed refrein heeft en bijdragen bevat van Fergie, Rihanna en Kid Cudi die het nummer ook daadwerkelijk naar een hoger niveau tillen.
#74 Vampire Weekend - Unbelievers (2013)
'Unbelievers' is een misleidend vrolijk nummer; het klinkt op het eerste gehoor veel optimistischer dan het is. Het was, in de nasleep van de financiële crisis, een ode aan de jongeren van destijds: een groep die weinig vertrouwen had in de banenmarkt en de economie, maar ook niets had met religie en traditionele waarden zoals het huwelijk. Waar hou je je dan aan vast? "I'm not excited but should I be / Is this the fate that half of the world has planned for me?" Het verwoordde uitstekend het gevoel van een generatie.
#73 Digitalism - 2 Hearts (2011)
Populair geworden in het bloghousetijdperk, mid-'00s, met de culthit 'Pogo' stond Digitalism lang in hetzelfde rijtje als Justice en Simian Mobile Disco. Hun alternative dance had echt ook wat Franse (lees: Daft Punk) invloeden en dat is waarom ik altijd naar Digitalism ben blijven luisteren. De combinatie van een soms ijskoude drumcomputer met een subtiel synthloopje en een pijnlijke tekst over een relatie waarin één van de twee te snel gevoelens heeft ontwikkeld weet me altijd in te pakken. En je kunt er nog op dansen ook.
#72 Coldplay - Daddy (2019)
‘Daddy’ is hét voorbeeld van hoe ik Coldplay graag hoor: gestript van alle (over)productie, met alleen een piano en de stem van Chris Martin. Het vertelt over een kind dat de (mentale) aanwezigheid van zijn vader mist en gaat hierin verschillende fasen door; van begrip (“That’s okay, it’s okay, I’m okay”) tot manipulatie (“Look, dad, we got the same hair”) maar aan het eind van het verhaal maakt de reden van zijn afwezigheid niet uit – het kind heeft behoefte aan zijn vader, al is het maar voor één dag. Yep, right in the feels.
#71 Frank Ocean - Nikes (2016)
‘Nikes’ begint met ruim drie minuten voortkabbelend vocoder-gezang, waarna de beat en de vocoder plaatsmaken voor een akoestisch gitaartje en de warme, échte stem van Frank Ocean – alles ondersteund door sfeervolle synths. Het lijkt op een soort gesprek tussen twee alter ego’s, zo maakt de videoclip ook duidelijk wanneer A$AP Rocky opent met “I’ve got two versions”. Het is een complete tweestrijd: tussen catchy en experimenteel, tussen werkelijkheid en droom maar ook tussen underground (“rain”) en commercieel (“glitter”) - perfect passend bij de ambigue artiest die Frank Ocean is.
#70 Run the Jewels - A Report to the Shareholders / Kill Your Masters (2017)
Het slotakkoord van het 'Run the Jewels 3' is een split-track beginnend met een downtempo beschrijving van de huidige Amerikaanse maatschappij. El-P vertelt over het lage vertrouwen in gezagdragers terwijl Killer Mike ons confronteert met de valse keuze tijdens de verkiezingen in 2016. De laatste 3 minuten gaan vervolgens helemaal los met bijdrages van Zack de la Rocha, voormalig frontman van Rage Against The Machine, en PussyRiot-zangeres Nadezhda Tolokonnikova. De oproep tot een revolutie is de logische climax van een politiek geëngageerde plaat.
#69 Sufjan Stevens - I Walked (2010)
Na het enorme succes van het folky 'Illinois' uit 2005 nam Sufjan Stevens begin dit decennium een flinke afslag met het electro-georiënteerde album 'The Age of Adz'. Niet elke track is even sterk, maar op 'I Walked' laat hij de overdadige synths volledig in het teken staan van het nummer. De compositie is gevoelig, het thema pijnlijk - hoe je fysiek weg kunt lopen van een break-up maar dat mentaal niet kunt doen. Ondersteund door koortjes en de falsetto's van Stevens weet het nummer altijd te raken.
#68 Beyoncé - Drunk in Love (ft. Jay-Z) (2013)
Waar Jay-Z in de '00s betwistbaar nog een grotere ster was dan zijn echtgenote, was ten tijde van het album 'Beyoncé' in 2013 wel duidelijk dat hij overvleugeld was. De leadsingle van dat album bevat immers wel zijn featuring, maar is 100% een Beyoncé-track. Sensueel en sfeervol, met een harde trapbeat om het nog nét even wat heftiger te maken - Queen Bey regisseert dit nummer tot de gepassioneerde seksplaat die het is en haar man heeft slechts een bijrol met 12 bars aan het einde die eigenlijk best gemist hadden kunnen worden. Who run the world?
#67 Janelle Monáe - Cold War (2010)
Waar in 2010 nog niet helemaal duidelijk welke (innerlijke) strijd werd bedoeld met de "cold war", inmiddels is Monáe een sterke ambassadeur van de LGBTQ-community en is duidelijk dat de zin “I was made to believe there’s something wrong with me” gaat over hoe moeilijk het soms nog is in onze maatschappij om jezelf te kunnen zijn. Het is ook het punt waarop ze in de prachtige clip uit haar rol valt en de oprechte tranen doorbreken. Muzikaal is het overigens ook een sterke compositie, met mooie knipogen naar de jaren '80 (de new wave-sfeer dankzij de mellotron) en Outkast (de op 'B.O.B.' geïnspireerde drum 'n bass beat).
#66 Jens Lekman - Evening Prayer (2017)
De Zweedse troubadour Jens Lekman bewees dat popmuziek en inhoud wel degelijk samengaan op het onontdekte pareltje 'Evening Prayer'. De coupletten vertellen het tragikomische verhaal van Babak, die de tumor waar hij aan was geopereerd met een 3D-printer namaakte om zijn ziekte te relativeren. In de refreinen blijkt hij een goede vriend te zijn van de verteller, die er op zijn beurt weer mee worstelde hóe hij er voor zijn vriend moest zijn. Want dat gaat niet altijd vanzelf – vaak weet je niet wát je moet doen om te laten merken dat je er bent, en dat voelt vervolgens weer ongemakkelijk. Mooi en herkenbaar thema, prachtig gelaagd verteld maar zonder clichés.
#65 Drake - One Dance (ft. Wizkid & Kyla) (2016)
In 2016 noemde ik Drake de Donald Trump van de popmuziek: een rasechte populist die de regels van het spel dondersgoed kent, maar die om de één of andere reden de immuniteit heeft om ze ongestraft te buigen naar zijn eigen straatje. In de eerste 10 seconden van ‘One Dance’ word je als luisteraar drie keer getriggerd: eerst door het pianoloopje, dan door de sample waarin Kyla zingt “Baby, I like your style” en tot slot wanneer na 9 seconden de beat erin komt. Elk stukje beat, elk stukje piano wat erna komt is opnieuw voldoening – vooral hoe de melodie nét achter de beat aanloopt waardoor je elke keer het gevoel van urgentie krijgt. Pop volgens het boekje.
#64 The Vaccines - Post Break-Up Sex (2011)
In de herfst, of moet ik zeggen de absolute winter van de post-punk revival was daar nog het debuutalbum van de Britse band The Vaccines. En waar ze duidelijk de mosterd hebben gehaald bij bands als The Libertines, is tweede single 'Post Break-Up Sex' ook een origineel, eigen nummer. Liefdesverdriet is een klassiek thema, maar de liedjes over de rebounds - en hoe vervelend die kunnen uitpakken, ook in relatie tót je ex - zijn lang niet zo talrijk. Het onderwerp wordt weinig omfloerst gebracht, maar dat past ook bij de wanhoop en urgentie van het verloren gevoel dat je in de situatie kunt hebben - en bij de directheid en dynamiek van het genre in het algemeen.
#63 Sevn Alias - Patsergedrag (ft. Lil' Kleine & Boef) (2017)
In de Nederhop-hype is Sevn Alias misschien wel de meest talentvolle rapper - en bovendien iemand met veel invloed. Hij inspireert anderen; hij zette een trend met de kale, opzwepende beat en staccato vocalen op partyknaller ‘Gass’ en met zijn donkere stemgeluid en nonchalante flow lijkt hij verdomd veel op undergroundfavoriet Hef. De beat van Jack $hirak op deze plaat is de meest duistere beat sinds, pak ‘m beet, ‘Vanaf nu’ van Zwart Licht en met ‘Patsergedrag’ heb je een begrip dat ook gewoon blijft hangen. Het was de bevestiging van Sevn Alias als ongekroonde koning van de Nederlandstalige rapmuziek.
#62 James Blake - Retrogade (2013)
De grote meneer van de post-dubstep, James Blake, is inmiddels uitgegroeid tot een veelgevraagd producer en veelzijdig artiest. Dat komt niet in de laatste plaats door zijn grenzeloos creatieve manier van werken; op zijn tweede album 'Overgrown' was al te horen hoe vrij hij is in het combineren van zijn electro (die overigens ook navigeert tussen ambient, triphop en techno) met elementen van R&B en soul. Single 'Retrograde' is bij vlagen sexy soulvol in de woordloze falsetto's, maar klinkt tegelijk soms ook beklemmend koud en desolaat wanneer de synthesizers het overnemen in het refrein. Wonderschoon.
#61 Yeah Yeah Yeahs - Heads Will Roll (A-Trak Remix) (2010)
Zo rond de decenniumwisseling was in Nederland dirty house heel groot, maar dat was eigenlijk een commerciële variant van het internationaal bekende fidget house. Denk Boys Noize, Steve Aoki, Crookers en: A-Trak. De Canadese dj maakte een rauwe, onbaatzuchtige vorm van electro house die destijds mateloos populair was in de clubs en zijn remix van Yeah Yeah Yeahs 'Heads Will Roll' was een absolute floorfiller. Het feit dat dit nummer ook alle hypes van de afgelopen 10 jaar heeft doorstaan en nog steeds in deze uitvoering zijn weg vindt naar menig dj-set is daarvan het bewijs.
#60 Frank Ocean - Thinkin' Bout You (2012)
Na de release van Frank Oceans debuutalbum ‘channel ORANGE’ in 2012 ontstond er wat twijfel over zijn geaardheid, gezien hij hier en daar een mannelijk voornaamwoord gebruikte. In juli dat jaar nam hij twijfels weg met een emotionele Tumblr-post over zijn eerste liefde: een man. Single ‘Thinkin Bout You’ sloot perfect aan bij het warme gevoel van een first love. Zijn coming out was een absolute mijlpaal voor homo-emancipatie in de niet altijd even vriendelijke hiphopcommunity, maar dit nummer is ook op zichzelf een prachtig lief, eerlijk en tijdloos alternatief R&B-nummer.
#59 Fitz and the Tantrums - Moneygrabber (2010)
Een ode aan de Motown soul met een knipoog naar new wave, zo zou je dit onbekende pareltje het beste kunnen omschrijven. Het orgeltje, de wall of sound als de band inclusief blazers erinkomt, de crooning die herinnert aan Sly & the Family Stone... alles doet denken aan de beste Motown-muziek uit de '70s. De coupletten zijn dan weer enorm gestript en in combinatie met de staccato vocalen doet het weer denken aan de eigenzinnige manier waarop David Byrne de Talking Heads leidde. Fitz and the Tantrums kennen hun klassiekers, en 'Moneygrabber' had er zelf ook best één mogen worden.
#58 Jenny Hval - Ashes to Ashes (2019)
Jenny Hval weet op ‘Ashes to Ashes’ op meerdere manieren te boeien, beginnend met het trance-achtige intro - een ode aan de raves waar zij eind jaren ’90 zelf naartoe ging. En ze heeft een punt: weinig muziekstromingen zijn op zo’n klassieke manier in staat om emotie te kanaliseren als het intense en bij vlagen groteske trance. De rest van het liedje zit vol fijne hooks en met haar lichtvoetige stem weet ze een sensuele sfeer neer te zetten. Thematisch gaat het over de vraag of je als artiest denkt aan de nalatenschap die je na je dood gaat hebben bij het creëren van je werk - subtiel verwijzend naar David Bowie.
#57 Carly Rae Jepsen - Tonight I'm Getting Over You (2013)
Dit slipstreamhitje van 'Call Me Maybe' is doordrenkt van liefdesverdriet en dat komt op twee manieren terug. In de flink losgaande refreinen lijkt ze over de break-up heen te zijn ("I'll keep dancing till the morning with somebody new") maar in de wat ingetogener coupletten merk je dat het wél allemaal ontzettend veel pijn doet en dat ze waarschijnlijk echt niet in één avondje over hem heen gaat komen ("Stuck in a real bad dream / Should be in your arms but I'm begging at your feet"). Juist die schizofronie is herkenbaar; je zou haar bijna willen knuffelen om te zeggen: het komt wel goed. Billboard noemde het een 'fist-pumping post-breakup anthem', en daar sluit ik me graag bij aan.
#56 Alabama Shakes - Gimme All Your Love (2015)
Het hoogtepunt van het kleine doch interessante oeuvre van Alabama Shakes was 'Gimme All Your Love'. De verschillende gezichten van hun muziek, een crossover tussen blues en soul met wat rock 'n roll invloeden, komen allemaal voorbij. De crooning in de coupletten, ondersteund door een nonchalant jengelend gitaartje, terwijl de refreinen helemaal losgaan wanneer de schurende gitaar wordt ondersteund door een bluesy orgeltje. Middelpunt is vocalist Brittany Howard, die het nummer leidt en haar publiek smeekt om liefde te geven. Dat kan ze krijgen ook.
#55 Solange - Losing You (2013)
Het is mooi om te zien hoe Solange Knowles dit decennium haar eigen carrière heeft gekregen, volledig losstaand en op een ander publiek mikkend als haar grote zus. De introspectieve, alternatievere stijl van Solange doet het goed bij critici en muziekfanaten en het is niet moeilijk om te zien waarom. De synthpopvibe die hier vanaf het begin wordt gecreeërd is wat zachter dan gebruikelijk in hedendaagse electropop, maar past goed bij de zwoele, R&B-achtige melodieën. En hoewel de vocalen onderkoeld kunnen lijken - het maskeert het verlangen dat onder het liedje ligt, besloten in de muziek.
#54 Eefje de Visser - Bitterzoet (2019)
Dit nummer gaat over een intense ontmoeting tussen twee geliefden, maar deze lijkt – gezien de situatieschets van het hotel en de stad – ook een heimelijk, vluchtig karakter te hebben. Hoe zoet het verlangen soms ook kan zijn (“Blijf bij me / Bij me / Wil je blijven vannacht?”), het komt met een bittere nasmaak (“Het tegenlicht blijft / Het blijft”). ‘Bitterzoet’ beschrijft een liefde die niet mag zijn en doet dat met een dromerige melodie en een prachtige akkoordenprogressie (let op de switch naar mineur tijdens “We zijn boven voor het vallen van de avond”). Kijk ook naar de artistieke videoclip met een duister randje, voor een extra dimensie.
#53 Daft Punk - Get Lucky (ft. Pharrell Williams) (2013)
De meest succesvolle single van het geweldige album 'Random Access Memories' van Daft Punk was 'Get Lucky', een liedje waar je destijds ook niet aan kon ontsnappen. Met een geweldige discofeel dankzij de riff van Nile Rodgers, de man die ook al verantwoordelijk was voor de meest gesamplede discoplaat ooit: 'Good Times' van Chic. Dat in combinatie met de onweerstaanbare vocoders ("We’re up all night to get...") en de sexy falsetto van Pharrell maakten 'Get Lucky' tot een floorfiller die we ons nog lang zullen heugen.
#52 Beach House - Myth (2012)
In 2010 lanceerde Beach House zichzelf tot aan de top van de dream pop piramide met het universeel goed ontvangen album 'Teen Dream'. Zo'n album opvolgen is lastig, maar de eerste single van album 'Bloom' in 2012 was direct een schot in de roos. Op het eerste gehoor net zo dromerig en sfeervol als hun eerdere werk, maar nog nét iets weidser opgezet - ook door de overdadige echo - en met een duister randje. De vocalen van Victoria Legrand hebben iets neerslachtigs en ook tekstueel niet zo luchtig - maar juist daarom misschien wel zo goed.
#51 Mister and Mississippi - Northern Sky (2013)
Meeliftend op de folkhype begin dit decennium had de Nederlandse band Mister & Mississippi in 2013 wat succes met hun selftitled album. De harmonieën zijn bij vlagen betoverend, de arrangementen warm en de muziek dromerig en sfeervol. Het is precies in de lijn van bands als Fleet Foxes, maar is dat een probleem? Op de prachtige leadsingle 'Northern Sky', dat vanaf de eerste seconde melancholie ademt, toonden ze immers genoeg lef door te eindigen met een Sigur Rós-achtig, enigszins psychedelisch outro.