Top 1000 van de '10s
100 – 76 | 76 – 51 | 50 – 26 | 25 – 11 | 10 – 1 | Volledige lijst
#50 Willem - Houten Pak (2018)
Willem de Bruin, alias Willy, had jaren achtereen toenemend succes samen met Big2 als The Opposites. Toen dat stopte, was hij een tijdlang zoekende. Over die zoektocht, en de diepe dalen die hij daarin heeft ervaren, verscheen in 2018 het hyperpersoonlijke album ‘Man In Nood’ met daarop o.a. de bitterzoete liefdesverklaring ‘Houten pak’ (“Weet niet wat ik zonder jou zal doen / Want als het doek valt wordt het zwart”). Qua sound is het haast tegenovergesteld aan wat hij ooit deed met The Opposites; een bij vlagen mysterieuze, duistere en introspectieve r&b-plaat.
#49 Leonard Cohen - You Want It Darker (2016)
Terwijl zijn klassieker ‘Hallelujah’ inmiddels zo vaak is misbruikt op sleutelmomenten in films en tv-series dat het begint te vervelen, brengt Leonard Cohen op zijn laatste album een nummer dat de soundtrack van de meest duistere Disney-film ooit zou kunnen zijn. Met de koortjes en donkere harmonieën klinkt het daar in eerste instantie geschikt voor, maar het thema – een stervende man die in gesprek met zijn schepper nog één keer zijn religie bevraagd – is dat niet. Een laatste stukje genialiteit.
#48 Diggy Dex - Treur Niet (Ode aan het Leven) (2015)
Diggy Dex heeft zowat in zijn eentje een stijl ontwikkeld die het midden houdt tussen kamerpop, Franse chansons en hiphop. Zijn vermogen om met toegankelijke melodieën en herkenbare teksten een groot publiek aan te spreken is ongekend, en ook 'Treur Niet (Ode aan het Leven)' is hiervan een goed voorbeeld. De Brabantse singer/songwriter JW Roy weet in een intiem refrein een prachtige droevige sfeer neer te zetten - aangevuld met de relatief eenvoudige, maar herkenbare raps vormt het een hoopvol afscheidsnummer.
#47 Ben Howard - I Forget Where We Were (2014)
Als je na het scoren van een wereldhit als 'Keep Your Head Up' met zó'n album kan komen als Ben Howard in 2014 deed, ben je een grote. 'I Forget Where We Were' was niet toegankelijk, maar duister en depressief, en de melancholie druipt er vanaf. De titelsong ademt ogenschijnlijke rust, maar de onderliggende spanning, het verlangen en verdriet is doorlopend voelbaar tot het culmineert in een korte gitaarsolo met de volledige band waarna het nummer rustig weer afbouwt. Adembenemend.
#46 Jay-Z & Kanye West - Ni**as in Paris (2011)
'Watch the Throne' was, na het succesvolle maar ook serieuze 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' weer even Kanye West in full-on party mode. Aangevuld met Jay-Z, die destijds niet op een hoog punt in zijn carrière zat maar desondanks altijd levert, weet hij op 'Ni**as in Paris' op een nu al legendarische beat vol het gaspedaal in te drukken. De sample midden in het nummer ("No one knows what it means but it's provocative") is een accurate beschrijving van partyhiphop - en laat dit nou in dat genre hét anthem van de '10s zijn.
#45 Car Seat Headrest - Drunk drivers / Killer whales (2016)
Prijsnummer van het succesvolle indiealbum 'Teens of Denial' uit 2016, bevat 'Drunk Drivers / Killer Whales' mooie gelaagde lyrics, over ogenschijnlijk random gedachten van iemand die na een feestje probeert thuis te komen en in die toestand ineens voor zich ziet wat er mis is in de wereld en hoe het beter kan: neem verantwoordelijkheid voor je eigen daden, hoe vervelend ook (“There’s no comfort in responsibility”). Uiteraard wel aangevuld met wat aanstekelijke gitaarriffjes én een meezingbaar refreintje.
#44 Fleet Foxes - Helplessness Blues (2011)
Betwistbaar het mooiste wat hedendaagse indie folk heeft voortgebracht is het werk van Fleet Foxes tussen 2008 en 2011. Titeltrack van album 'Helplessness Blues' is een fabelachtig harmonieus, gelaagd liedje in twee delen maar is ook tekstueel interessant. Het gaat over een generatie die in een welvarende, individualistische wereld alle mogelijke keuzes kan maken, maar toch zoekt naar houvast en zingeving en uiteindelijk weer uitkomt bij productiewerk ("If I had an orchard / I'd work 'til I'm raw"). Herkenbaar voor elke millennial.
#43 Trixie Whitley - Breathe You In My Dreams (2013)
'Breathe You In My Dreams' is een soulvolle r&b-track (inclusief gospelkoortjes) van de Belgische-Amerikaanse dochter van bluesgitarist Chris Whitley. In de coupletten legt ze uit dat er iemand is die haar heeft teleurgesteld (“i’ve got this much faith/this love is a lie”). Dan zijn er de refreinen, doordrenkt van verlangen, als Trixie met enorm veel gevoel voor theatraliteit de titel een aantal maal herhaalt. Nergens wordt het écht over-the-top, het blijft constant eerlijk klinken waardoor je meegenomen wordt in haar emotie. Kippenvel.
#42 Gotye - Somebody That I Used to Know (ft. Kimbra) (2011)
Dit indiepopliedje van de eigenzinnige Belg Gotye werd een onverwachte en onwaarschijnlijke megahit in 2011. Natuurlijk is het nummer kapotgespeeld op de radio, maar daar is een reden voor: het refrein is onbedaarlijk catchy. Combineer dat met een mooie compositie, een prettig in het gehoor liggende opbouw en een interessante tekst - dankzij Kimbra evolueert het nummer halverwege thematisch van "gekwetste partner" tot "aan elk verhaal zitten twee kanten" - en concludeer dat het terecht is dat dit nummer voor altijd met de '10s zal worden geassocieerd.
#41 Anderson .Paak - Make It Better (ft. Smokey Robinson) (2019)
Soms zijn er van die nummers die, als je ze voor het eerst hoort, klinken alsof ze al 50 jaar bestaan. Zowel de productie, als de melodie, als de bijdrage van legende Smokey Robinson; alles hier ademt '70s Motown. Tekstueel wijkt het wel wat af van de klassieke soulsong; het is niet per se een zoet liefdesliedje. Andy constateert pijnlijk dat een relatie meer moet zijn dan mooie herinneringen samen, om vervolgens wél commitment te vragen om samen nieuwe momenten te gaan beleven. Liefdevol, mooi, zwoel en met een onzeker randje: soul zoals het ooit bedoeld is.
#40 Eefje de Visser - Ongeveer (2013)
De eerste track van album 'Het Is' uit 2013 was mijn kennismaking met Eefje de Visser en mijn liefde voor haar luisterliedjes is sinsdien alleen maar toegenomen. Het rustige en ingetogen 'Ongeveer' is een prachtig voorbeeld van hoe ze met subtiele muzikale keuzes een intiem en herkenbaar gevoel kan oproepen. Tel daar de ambigue, poëtische tekst bij op - vol zelfverzekerde stelligheid ("Ik heb hier iets te bewijzen") waarin net genoeg twijfel wordt gezaaid ("Maakt niet veel uit") om de onzekerheid over de reis die gemaakt wordt, te laten doorschemeren.
#39 The Weeknd - I Feel It Coming (ft. Daft Punk) (2016)
Een sfeervol, sluimerend disconummer dat zó in de jaren ’80 gemaakt had kunnen zijn. De weelderige instrumental van Daft Punk zet vanaf het begin een warme sfeer neer, de vocalen zitten vol met catchy hooks (b.v. “Take it step by steeep” en “You’ve been scared of loooove / And what it did to you”) en het verlangen dat subtiel door de tekst heen zit past ook bij de sensuele arrangementen. ‘I Feel It Coming’ klinkt als de liefdesbaby van Michael Jackson's ‘P.Y.T.’ en Daft Punks eigen ‘Digital Love’ - en ik sluit niet uit dat óp dit nummer ook veel baby's zijn verwekt.
#38 The National - Bloodbuzz Ohio (2010)
Het prijsnummer van misschien wel het beste indierock album van het decennium. Het is enorm knap hoe dit nummer tegelijkertijd kwetsbaar is in introspectiviteit - mede te danken aan de deprimerende, herkenbare tekst over het verlangen naar plaatsen of ervaringen die achter je liggen maar waar je niet naar terug kunt keren, simpelweg omdat de tijd is vergaan - maar tegelijkertijd zó episch is dat het gemaakt lijkt om mensenmassa's wereldwijd te laten meezingen. Van al het moois dat The National dit decennium heeft gemaakt, de mooiste.
#37 FISHER - Losing It (2018)
In 2018 leek het alsof op de hoofdpodia van de grote festivals de verheffende melodieën, euforische spanningsopbouw en zware bassdrops van bigroom plaatsmaakten voor meer repetitieve baslijnen, stevigere beats en onverwachte, noise-achtige hooks van tech house. Sleutelplaat was ‘Losing It’, waar geen sprake is van een gestage spanningsopbouw of zoetgevooisde melodie, maar zit de voldoening in het moment dat, na de korte drumroll en het mechanische “I’m losing it”, tegelijk met de misthoorn-sample de diepe baslijn terugkeert. Memorabel.
#36 The Opposites - Sukkel voor de Liefde (ft. Mr. Probz) (2013)
Af en toe hadden The Opposites een gevoelige kant en in 2013 bleek dat met het grauwe 'Sukkel voor de Liefde'. Tekstueel gaat het over hoe je, in een sociale situatie - als populaire rapper temidden van je groupies ("Omringd door chicks die willen hangen voor de fame") - je toch ontzettend alleen kan voelen en kan verlangen naar juist wat intiemere liefde. De weids klinkende beat illustreert het beeld van de lege stad en de getergde vocalen van Mr. Probz completeren het deprimerende beeld van een eenzame wandeling naar huis, na een wild avondje uit.
#35 Grimes - Flesh Without Blood (2015)
Claire Boucher aka Grimes is het vleesgeworden bewijs dat vrouwen in de electropop de macht hebben gegrepen: ze brengt haar eigen narratief over de bühne, maar produceert en componeert ook alles zelf. Haar afwisselend minimalistische en over-the-top productie past in de traditie van Ladytron en The Knife, terwijl de combinatie met de suikerzoete popmelodieën op deze track de weg plaveide voor bijvoorbeeld Charli XCX. 'Flesh without Blood' is een waanzinnig catchy popmeesterwerkje verkleed als een eigenwijze indiesoundtrack.
#34 Snelle - Scars (2019)
Snelle heeft de gunfactor en samen met zijn poppy melodieën is het niet gek dat hij een brug heeft geslagen tussen Nederhop en mainstream Nederlandstalige popmuziek. ‘Scars’ is voor mij het voorbeeld van een perfecte poptrack met een vleugje hiphop: soepel flowende raps over omgaan met een leven vol geld en faam, terwijl je nog steeds dezelfde onzekere jongen bent, aangevuld met een aantal extreem catchy hooks (“Long days / Long nights / 24-7 dat is no life” en "Ja die money is voor scars op mijn hart / Yeah, oh-oh”).
#33 Kendrick Lamar - HUMBLE. (2017)
Wie dacht dat na ‘Niggas in Paris’ er geen grotere hiphop partysong gemaakt zou worden, kwam bedrogen uit toen Kendrick Lamar in 2017 ‘HUMBLE.’ uitbracht. Nog nooit heb ik zoveel mensen 8 keer achter elkaar op hetzelfde nummer zien losgaan als tijdens het optreden begin 2018 in de Ziggo Dome – elke keer dat hij het nummer opnieuw instartte en het publiek vroeg nóg iets harder te gaan, deden ze dat. Kendrick op zijn onbezorgdst blijkt dus niet alleen een kwalitatief goede, maar ook een populistische hiphopster te kunnen zijn.
#32 Alt-J - 3WW (2017)
De leadsingle van Alt-J's derde album verhaalt over een jongen voor wie de liefde een mystiek sprookje is, dat in de muziek vorm krijgt door de gestage opbouw met alleen akoestische gitaar, bas en drumcomputer. Hij ontmoet zijn eerste liefde – de muziek wordt sensueler door de piano en de harmonieuze vocalen in het refrein, waarna het culmineert in het slotcouplet, ondersteunt door Wolf Alice-zangeres Ellie Rowsell en vervormde synths. Een absoluut creatief hoogtepunt dat tegelijkertijd tekenend is voor het volwassen worden van een zoekende, maar in potentie grote band.
#31 Justin Bieber - Sorry (2015)
De muzikale ontwikkeling van Justin Bieber dit decennium visualiseren zou een parabool geven waarbij het hoogtepunt lag in de feilloze tropical housepop van zijn album 'Purpose'. Het dynamische 'Sorry' was de beste track; onweerstaanbaar catchy en passend bij alle destijds geldende wetten van de popmuziek. Het thema is uitgekauwd en de lyrics zijn bij vlagen kinderlijk; maar juist die lompe, licht arrogante manier van vergiffenis vragen (écht sorry zeggen doet hij overigens niet) past perfect bij The Biebs en maakt het ook ontwapenend eerlijk.
#30 LCD Soundsystem - Dance Yrself Clean (2010)
Gestaag opgebouwde openingstrack van 'This is Happening', waarbij je moet zorgen dat je na de fluisterende eerste drie minuten niet je volumeknop op de max hebt gezet. Daarna volgen namelijk nog 6 minuten waarin synths én James Murphy's vocalen helemaal los gaan. Een prachtige song waarin zowel de nostalgische als de onbaatzuchtig dansbare kant van alternatieve dancegiganten LCD Soundsystem worden belicht - een mooier afscheid, al was het tijdelijk, was niet denkbaar geweest.
#29 Future Islands - Seasons (2014)
Een levendig en dynamisch nummer, niet in de laatste plaats door de passie en energie die zanger Samuel T. Herring erin legt - het optreden bij David Letterman in 2014 ging niet voor niets viraal. Desondanks is het een extreem melancholisch nummer. Ondersteund door een gelaagde instrumental gaat het over een liefde die, zoals de seizoenen, op en af gaat. En als de tijd verstrijkt, kan de liefde verdwijnen en het gevoel verminderen, maar de ervaring heeft je voor altijd veranderd. Een levensles, passend bij de grootse ambitie van dit liedje.
#28 Lana del Rey - Venice Bitch (2018)
Lana del Rey toont haar twee kanten; ze durft volledig de melancholie in te duiken in een uitgesponnen solo met distorted gitaar en theremin, maar sluit toch weer op de haar kenmerkende nonchalante manier af. Alsof je met een onbestemd gevoel wakker wordt – van de zonnestralen in je gezicht na een middagdutje op het Californische strand, waarna je beseft dat geluk niet alleen in het verleden ligt, maar ook in het nu. De perfecte balans tussen droefenis en vreugde, een wonderschone en dromerige bespiegeling van de koningin van de melancholie… het magnum opus van haar carrière.
#27 Robyn - Dancing On My Own (2010)
Robyn zette in 2010 de toon voor een decennium dat in de electropop gedomineerd werd door vrouwen: Carly Rae Jepsen, Charli XCX, Dua Lipa, Grimes - en zijzelf natuurlijk. Het album 'Body Talk' bevatte louter pareltjes, maar 'Dancing On My Own' was het hoogtepunt. Een uptempo clubplaat, met een ontzettend deprimerende ondertoon. Robyn ziet haar grote liefde met iemand anders en danst vol enthousiasme door de nacht heen om alsnog de aandacht te trekken - om desondanks eenzaam achter te blijven.
#26 Zedd - Clarity (2012)
Van alle euforische EDM die rond Avicii's 'Levels' werd uitgebracht, is 'Clarity' de kers op de taart. Alles zit erin: een sfeervol arrangement, emotionele vocalen, een gestage opbouw tot een fistpumpwaardige drop die voor het dramatische effect wordt ondersteund door stadionwaardige spreekkoren. Zedd trekt alle clichés uit de kast, maar aan de schitterende melodie (mooi gezongen met steeds net iets meer wanhoop door Foxes) hoor je dat hij als componist meer geschoold is dan de meeste van zijn vakgenoten. En dat maakt dat 'Clarity' meer ziel heeft dan vergelijkbare songs uit die tijd.