Top 1000 van de ’10s - 100 t/m 76

Top 1000 van de '10s

100 – 76 | 76 – 51 | 50 – 26 | 25 – 11 | 10 – 1 | Volledige lijst

#100 De Jeugd van Tegenwoordig - Sterrenstof (2010)

Op hun derde album klonk De Jeugd van Tegenwoordig volwassener dan voorheen. De beats waren nog steeds ijzersterk, bij vlagen iets gelaagder zelfs, terwijl de teksten minder puberaal werden. 'Sterrenstof' ziet een groepje eind-twintigers met de vrijheid om de tijd van hun leven te hebben en daarmee hun ultieme partysong te maken. Ook anno nu moet je moeite doen om iemand te vinden die niet "Loesoe in de sky met diamonds om m'n nek, bitch / Diamond om m'n nek" uit volle borst meezingt als dit nummer op een feestje wordt gedraaid - en dat gebeurt nog opvallend vaak.

#99 Danny Brown - Ain't It Funny (2016)

Alle popsterren die ineens veel geld verdienen en beroemd zijn, krijgen op enig moment te maken met de schaduwkant van "the high life". Wanneer drugs voor het oprapen ligt, is de kans dat het daarmee misgaat aanzienlijk. Danny Brown schreef het definitieve nummer over drugsmisbruik in combinatie met het roemrijke leven. 'Ain't It Funny' heeft een fantastisch chaotische, industriële beat - misschien wel de dikste beat van het decennium - en in combinatie met de energieke, manische vocalen van Danny Brown met zijn nasale stem is het een angstaanjagende, confronterende anti-drugssong.

#98 Typhoon - Zandloper (ft. Rico & André Manuel) (2014)

Blikvanger van het immens succesvolle, toegankelijke nederhop-album 'Lobi da Basi' - een warme, positieve en liefdevolle tegenhanger van het zoekende, koude, soms deprimerende debuutalbum 'Tussen Licht en Lucht'. Beide albums komen echter vanuit het hart en 'Lobi da Basi' is van een Typhoon die zijn plek in de wereld heeft gevonden. 'Zandloper' bevat nog wel een spoortje duisternis; het gaat over een wedergeboorte - de "darkness before the dawn". Van de beat van Dries Bijlsma tot de bijdragen van André Manuel en Rico: alles past in elkaar in deze dynamische levensles.

#97 Black Foxxes - Sæla (2018)

Black Foxxes grijpt onomwonden terug op de toegankelijke emorock die de eerste helft van de '00s commercieel succes bereikten. Hun tweede album ‘Reiði’ staat vol hartverscheurende gitaren en mooie, droevige melodieën in behapbare, eenvoudig gestructureerde liedjes. Tweede single ‘Sæla’ klinkt haast als een klassieke emo-single: hoopvol en opzwepend zingt Mark Holley over samen reizen naar een eiland en de eeuwige jeugd, met net dat randje weemoed omdat hij weet dat het slechts een droom is.

#96 LCD Soundsystem - Call the Police (2017)

Het comebackalbum van LCD Soundsystem uit 2017 sprak meer dan ooit een zorg uit voor problemen in de huidige Amerikaanse maatschappij (“There’s a full-blown rebellion but you’re easy to confuse”) en het onvermogen van de vergrijsde autoriteiten om iets te veranderen (“The old guys are frightened and frightening to behold”). James Murphy denkt melancholisch terug aan onbezorgder tijden en wakkert bewust wat emoties aan met een koortje en de continue echoënde gitaar. Want hoewel hij zichzelf te oud vindt om een revolutie te ontketenen, ziet hij nog wel een rol voor zichzelf: het doen van een oproep om in actie te komen. En als ome James dat zegt, kun je maar beter luisteren.

#95 Kendrick Lamar - Swimming Pools (Drank) (2012)

Met het album 'good kid, m.A.A.d city' vestigde Kendrick Lamar definitief zijn naam. Een conceptalbum waarin Kendrick op ingetogen manier rapt over de belevenissen als tiener in het criminele straatmilieu van Compton, L.A., ondersteund door sfeervolle, downtempo beats tegen een ingehouden productie. Waar ‘Swimming Pools (Drank)’ op het eerste gezicht klinkt als een party-anthem, benadrukt het vooral de schaduwkanten van alcoholmisbruik.

#94 Linde Schöne - Ware in de Nacht (2017)

Een creatieve en eigengereide singer-songwriter die luchtig over haar eigen leven kan zingen, zo kun je Linde Schöne het beste omschrijven. Afkomstig van haar debuutalbum 'Linde van Nimma' zet het nummer 'Ware in de Nacht' het personage van de buitenvrouw neer als een gelaagd persoon. Ze weet dat het fout is en ze keurt het gedrag van haar minnaar ook af, maar de macht van het zijn van de "ware in de nacht" blijft haar verleiden. Dat is gewaagde thematiek en past bij haar volle stem en soulvibe zoals dat bij Amy Winehouse paste.

#93 Nick Cave & The Bad Seeds - I Need You (2016)

Het album 'Skeleton Tree' is een duistere en introspectieve plaat die je zou kunnen kenschetsen als slowcore met ambient-invloeden met daaroverheen spoken word van Nick Cave. Met de bijgaande kennis, dat de zoon van Nick Cave tijdens de opname van dit album overleed (kijk de documentaire One More Time with Feeling voor meer info), komt de muziek nóg harder binnen. 'I Need You' is zó indrukwekkend door de oprechte emotie in de stem van Cave dat het je als luisteraar verslagen achter zal laten.

#92 Kanye West - Monster (ft. Rick Ross, Jay-Z, Nicki Minaj & Bon Iver) (2010)

Het zegt wat dat op een plaat van Kanye West, met genrehelden Jay-Z en Rick Ross én folkgrootheid Bon Iver de show wordt gestolen door iemand die nog geen vol album had opgenomen. 'Monster' is de plaat die Nicki Minaj voor de rest van haar carrière zou definiëren - en achtervolgen, want heeft ze ooit aan de 24 agressieve, intensieve, fantastische bars uit deze plaat kunnen tippen? Maar het is niet het enige goede aan deze plaat. De manier waarop de verses op elkaar bouwen, het woordgebruik, de voortdurende urgentie en de afsluitende declamatie van Bon Iver... het is een fantastisch geheel.

#91 Kacey Musgraves - High Horse (2018)

Kacey Musgraves waagde in 2018 met groot succes de stap van country naar pop met haar album 'Golden Hour' en kreeg daar zelfs een Grammy voor. Amerikanen smullen van de manier waarop de haat-liefdeverhouding van de soms rebelse Kacey met het “trailer park-life” waar ze vandaan komt effectief beeldend wordt gemaakt. Het meest poppy was de disco-knipoog ‘High Horse’, waarin ze met rake woorden die ene persoon beschrijft. Het liet het zien dat Kacey misschien wel de potentie heeft om Taylor Swift op te volgen als de volgende countryster-wordt-popprinses.

#90 The Black Keys - Tighten Up (2010)

The Black Keys waren niet alleen zo'n beetje de enige overlevenden van de post-punk revival; hun populariteit nam begin dit decennium zelfs explosief toe. In een muzieklandschap waarin de gitaar steeds meer naar de achtergrond verdween was het album 'Brothers' een lichtpuntje. De samenwerking met producer Danger Mouse heeft hun geluid voller en gelikter gemaakt en was daarmee klaar voor een nieuw tijdperk. 'Tighten Up' is een goed voorbeeld, de puntige riffjes passen bij de groovy arrangmenten en de tempowisseling halverwege is om van te watertanden.

#89 Travis Scott - STOP TRYING TO BE GOD (2018)

Travis Scott maakte zijn naam als belofte van de trapscene waar met het album 'ASTROWORLD'. Met een all-star lineup (waaronder een haast goddelijke bijdrage van James Blake) is 'STOP TRYING TO BE GOD' het hoogtepunt. Aan de hand van een aantal Bijbelse referenties vertelt hij hoe belangrijk het is om soms zaken simpel te houden, en geen “God complex” te ontwikkelen – ook al heb je ontzettend veel geld en invloed. Dat is mooi omdat het paradoxaal is, niet alleen omdat dit een kneiterambitieuze track is, maar ook omdat het niet past bij de controversiële persoon die Travis Scott is.

#88 David Bowie - Blackstar (2015)

Begin 2016 overleed David Bowie, twee dagen na het uitbrengen van zijn album 'Blackstar'. Als voorloper van het album kwam de titelsong in het najaar van 2015 uit op single en werd geroemd omdat Bowie zichzelf opnieuw leek uit te vinden: een avant-gardistische jazztrack, met progressive rock invloeden én verwijzingen naar zijn "space rock" tijd van 'Station to Station'. We vroegen ons af waar deze nieuwe richting Bowie zou brengen, maar die vraag werd nooit beantwoord - het album 'Blackstar' bleek wat minder experimenteel (maar niet minder goed). Maar Bowie liet ons achter, verlangend naar meer

#87 Bicep - Glue (2017)

'Glue' is de meest weemoedige dancetrack van het decennium; het is, met een trance-achtige melancholische akkoordenprogressie ondersteund door een breakbeat die je terugbrengt naar het jaar 1991, een ode aan de raveparties uit de jaren '90. De videoclip, waarin verlaten festivalterreinen worden bezocht, versterkt dat gevoel alleen maar. Het nummer is a-typisch in een tijd waarin moderne dancefans climax op climax verwachten. Dat 'Glue' vervolgens het anthem werd van een goede afterparty waar je de zon ziet opkomen, was dan ook niet minder dan gerechtigheid.

#86 Kendrick Lamar - Alright (2015)

Dit nummer van het fabuleuze album 'To Pimp A Butterfly' - misschien wel mijn favoriete album van het decennium - werd een absolute mijlpaal voor afro-Amerikanen als soundtrack van de Black Lives Matter-movement dat in 2015 zijn hoogtepunt beleefde. Het gevoel van onrecht en ongelijkheid dat een grote groep mensen ervaart en de machteloosheid om er iets aan te veranderen wordt fantastisch staccato verwoordt in de pre-chorus (“Wouldn’t you know…”). Het wordt gevolgd door een refrein dat niet opvallend is, maar wel krachtig in de hoopvolle boodschap (“Nigga, we gon’ be alright”).

#85 Jamie XX - Loud Places (ft. Romy) (2015)

Weinig producers hebben meer duurzame invloed gehad op de richting van de popmuziek in de '10s dan Jamie Smith aka Jamie xx. Eind 2009 was hij de grondlegger in de sound van het debuutablum van The xx, waarmee de indierock een hele nieuwe dimensie kreeg en er, door slim gebruik van breakbeats, een brug werd geslagen naar R&B. In 2011 stuurde hij de post-dubstep ook die kant op met zijn remixalbum van Gil Scott-Heron 'I'm New Here'. Zijn debuutalbum 'In Colour' was het logische product waar alles samenkwam, met als hoogtepunt het sfeervolle en tegelijkertijd clubby 'Loud Places'.

#84 Avicii - Levels (2011)

Onbetwist het hoogtepunt van wat de Amerikanen EDM zijn gaan noemen, een zeer toegankelijke, opzwepende en melodieuze vorm van house. Kenmerkend is de enorme behoefte om te ontsnappen aan dagelijkse sleur, ook te zien in de videoclips, en de "good feeling" te kunnen vinden - ideaal voor de jongeren die tijdens of na de economische recessie hun weg moesten vinden. De context van Avicii's levenseinde in 2018 maakt dat er altijd een randje zal zitten aan zijn muziek, zeker aan hét overdreven positieve maar ook feilloze fistpumpanthem van een generatie, 'Levels'.

#83 Fontaines D.C. - Boys in the Better Land (2019)

Aan het einde van dit decennium lijkt de tijd rijp voor een terugkeer van garagerock of postpunk. De Ierse band Fontaines D.C. brak door met 'Dogrel' en zijn duidelijk schatplichtig aan bands als The Strokes. Met een handvol gitaarakkoorden, jachtige drumpartijen, licht verontwaardigde vocalen en een rauwe productie behalen ze alle vinkjes; het Ierse accent en actuele, maatschappijkritische teksten zorgen voor een eigen sausje. ‘Boys in the Better Land’ start direct met een herkenbaar riffje, tel daar de cynische lyrics en de herkenbare tagline bij op en je weet waarom met dit nummer elke zaal wordt platgespeeld.

#76 Run the Jewels - Oh My Darling (Don't Cry) (2014)

De meest chaotische, harde, agressieve hiphoptrack van het decennium komt uiteraard op naam van het superduo Run the Jewels. Als een wervelwind stampen Killer Mike en El-P de rake oneliners er doorheen, elkaar afwisselend als een goed ingespeeld team, klap na klap uitdelend en je als luisteraar na beduusd achterlatend. De knock-out komt in de laatste minuut, als de beat verandert en de versnelling nog een tandje hoger gaat. Favoriete line? "Style violent, give a fuck if you deny it, kids / You can all run naked backwards through a field of dicks."

Top 1000 van de ’10s – 100 t/m 76